Yoga en windjes inhouden

Yoga. En windjes binnenhouden.

Woensdag is voor mij yogadag.
Van 19u tot 20u worden we uitgebalanceerd en beheerst. 

Ik spring uit mijn auto in mijn zwarte yogabroek. (Het soort die niet doormidden scheurt als je je benen in een onnatuurlijke positie vouwt)
Op de plaats waar mijn billen zitten, staan zwierige, groene vlinders. 

’T Is gelijk in de boekskes.’ 

Helaas laat dat stuk textiel wel elke ijskoude bries door wanneer ik mijn been uit de warme auto hijs. 

Ik hou er stevig de pas in wanneer ik richting het gebouw hark. 

Het is zo donker op de parking daar, dat ik nooit zou zien mocht er een gigantische put liggen. Ik was er recht ingelopen. Gelukkig kom ik bij de ingang zonder kleerscheuren. 

De deuren van het gebouw schuiven van elkaar weg, als in een verwelkomende omarming. Achter me gaan ze dicht en ik voel me weer opwarmen. 

De roze en paarse yogamatjes liggen te wachten tot iemand beslist om er zijn, in spandex verpakte, achterste op te parkeren voor het komende uur. 

Onze opperyogi staat zit neer op het enige oranje eilandje recht voor ons. Een mysterieus object ligt aan haar voeten, het lijken mini-cimbalen. Er klinkt rustige instrumentale muziek uit de box op de tafel. De les begint. 

Haar zachte zachte, kalmerende stem vertelt ons om vooraan op het matje te komen staan. 

False moves turned into “a thing”

Alle ogen zijn op de haar gericht. Je kan niet anders dan haar bestuderen. Lichtblond, krullend haar en een s-u-p-e-r fit lichaam. Godverdikke, de vergelijking met mijn lichaam…

Ze kan een wedstrijd met een professioneel Cirque du soleil lid gerust aan. 

Elke beweging wordt haar nagedaan. Ook de - ik noem ze- 'false moves’. 

Dit gebeurt wanneer je zodanig bent gefocust op wat de lesgeefster aan het doen is, dat je zonder nadenken de beweging volt. 

Dus jij laat ook plots je armen zakken wanneer je in de houding van de boom bent (daarbij strek je je armen uit boven je hoofd) om een trui uit te trekken die je niet aanhebt.

Ik zie hoe drie anderen ook in de fout gaan. Fantastisch. Maar luidop lachen doe je niet want het is er, op de rustige muziek na, muisstil.  

Maar we geven uiteraard niet toe dat we door het hersenloos na-apen in de fout gingen. Nee hoor, we maken er een ding van: we trekken even onze T-shirt naar beneden. Mooie redding.  

Inspannen en ontspannen tegelijk. 

Letterlijk vertaald: je kringspieren krampachtig opspannen om windjes binnen te houden. 

Dit op zich, zorgt bij mij voor een onbeheersbare drang om in lachen uit te barsten! 

Wat natuurlijk een averechts effect heeft.  

Er is géén geluid in de zaal dus elk “verdacht” geluid wordt door twintig paar oren meteen opgepikt. Daar verliest iemand de controle over de kringspier. Oh hell, niet mogen lachen is een marteling. Ik ontplof bijna door ingehouden gelach. 

Wee diegene die op zo’n moment op het matje achter je zit…

Gelukkig ruikt het er naar een kruidenmengsel die door een verstuiver wordt verspreid. Misschien werd dit met voorbedachte rade door de lerares meegebracht. 

Stop met nadenken. Focus. Verdorie, mijn gedachten dwarrelen in mijn hoofd rond als vlokjes in een sneeuwbol. 

Eerste oefening: loslaten. Er wordt je gevraagd om met je heupen rondjes te draaien en je armen los te laten hangen. Op en neer springen. Luidop ademen met je mond wagenwijd open. Want dit is niet het moment om je te schamen. Laat maar wapperen dat vet.

Het gaat goed, en we gaan in de houding de hond omlaag. Got it. Voorover buigen met je handen op de grond en je benen buigen. 

‘Vergeet de borstademhaling niet, stuitje omlaag, je rug verlengen, span je bekkenbodem op’ herinnert de lerares ons. 

Shit, te veel dingen tegelijk. Concentreer. 

Ik voel hoe het bloed naar mijn hoofd stroomt en daar precies ook blijft. Damn. Rode tomaat tot gevolg. 

‘Adem in en uit en in en... ‘ Waarom adem ik altijd tegenovergesteld? Daardoor zit ik constant halverwege in- of uitademen en op den duur op een onnatuurlijke manier zuurstof binnenkrijg. 

De volgende houding: vanuit de hond omlaag (je staat op de bal van je voet met je handen op je matje)  met een bolle rug je ene voet tussen je handen zetten. En dan ook de andere voet. Yes. Ik ben al blij dat ik niet op mijn gezicht ben gegaan.
Want ik heb de vorige keer, op een haar na, mijn neus bijna verbouwd door mijn knie iets te enthousiast naar voor te gooien.
Ik voel me ook even als een Cirque du soleil ster. Soepel en flexibel, beheerst. 

 

'De ADELAAR'

Oh shit.
Ik ben gedoemd. Dit is puur evenwicht (die functie is bij mij blijkbaar verwelkt in de loop der jaren).

Je moet op je ene been blijven staan en krult je andere been rond het been die nog op de grond staat.
-kan je nog volgen ?-  

Even later sta ik verwoed met mijn armen in het rond te maaien om toch maar mijn andere voet niet op de grond te moeten zetten. Fail. 

De andere yogi’s zijn supergeconcentreerd bezig adelaar te wezen. 

WAAROM BEWEGEN DIE NIET?!

Ik zie hoe de mondhoeken van de man - ja, je hoort het goed, MAN- naast me omhoog krullen. 

In zijn ogen de- ik -weet -hoe- moeilijk -het -is blik. 

Ik moet het molenwieken opgeven en mijn voeten terug op de mat zetten. 

 'De halve kaars'

We doen nog een reeks oefeningen en komen dan tot het punt waar we de houding ' de halve kaars' aannemen. Je ligt hierbij op je rug met opgetrokken knieën en schommelt dan heen en weer door je benen over je hoofd te gooien. Zo komt je achterwerk omhoog, je plaatst je handen op je heupen en zo houdt je je benen omhoog. I'VE GOT THIS ONE!
Tot ik voel hoe mijn benen beginnen overhellen en ik dubbelklap. Mijn tenen raken de grond achter mijn hoofd. Nooit gedacht dat ik zo soepel was. Ik durf niet rond me kijken. Volgens mij ontwikkel ik hier een huisstijl; de sukkelyoga. 
Nu nog geluidloos terugkeren. Tevergeefs, bij gebrek aan buikspieren plof ik op mijn rug terug op de mat. Mini-trauma.

Dan komt het eindpunt van de les. De totale ontspanning. 

Je mag liggen of zitten. Ik kies voor zitten. Maar dan moet je wel op een baksteen gemaakt van kurk gaan zitten. Vrij comfortabel eens je de juiste houding hebt gevonden. 

Ik probeer om mijn benen op te vouwen onder me. Zoals de pro’s dat doen.  

Ik voel hoe mijn voet al na een halve minuut geen bloed meer krijgt en begint te slapen. 

Slapende ledematen is niet het soort totale ontspanning waar ik op mikte. 

De andere yogi’s liggen vredig uitgesmeerd op hun matje. 

Ik hou van yoga. Zou je ook eens moeten doen. Dikke pret.

And for bloodsugars; laten we zeggen dat deze stabieler blijven dan mij tijdens de les! 

-Fleur-