Zonder

Zonder stem

Door een aanhoudende verkoudheid laat mijn stem me vandaag in de steek, dus neem ik de "pen" ter hand. Het is alweer een poos geleden dat ik schreef, dus ik moet er weer even in komen. 

Ik schrijf deze tekst staande in mijn keuken, en op het aanrecht, naast mijn computer, staat een kop dampende dennenthee met honing. Het doosje zegt dat dit helpt tegen verkoudheden.  De geur van de thee kan ik alleen maar beschrijven als die van de lekkere soort siroop. De soort waarvan je het spijtig vindt dat je er maar één lepel mag van nemen. 

En wanneer ik me niet lekker voel, dan maak ik thee en neem een goed boek ter hand. 

Niet zonder boeken

Ik bezit boeken. Ik hou van hun gezelschap. Voor een mooie boekenkast staan is voor mij hetzelfde als een kind voor de etalage van een speelgoedwinkel. Ik kan er bijvoorbeeld niet tegen als je boeken van dezelfde reeks niet in dezelfde uitvoering vindt. Paperback en hardcover. Groter en kleiner. Verschrikkelijk! Nee, die reeks moet hetzelfde zijn. Dat geeft me een goed gevoel. 

Ik laat graag mijn vingers over hun ruggen glijden. Voor mij stralen boeken rust uit. 

Ik hou ook van hun geur wanneer je ze openslaat. Ik hou van het gevoel wanneer de kaft is bedrukt met een speciaal reliëf. 

Of wanneer een glanzend stukje in de kaft is verwerkt, dan beweeg ik het boek heen en weer om de weerkaatsing van het licht te zien. 

Ik ben heel gevoelig voor mooie kaften. 'Don't judge a book by it's cover' is voor mij niet van toepassing.

Ik hou hen graag vast, het gevoel van hun bladzijden op mijn vingers vind ik geweldig. Ook in de boekenwinkel gaat het er bij mij soms 'Ameliaans' aan toe. (Een verzonnen woord die ik van de film, 'Le fabuleus Destin ' d Amélie Poulain' heb afgeleid) Ken je die bekende scène waar ze haar hand in een zak met zaden laat glijden? Gewoon omdat dit een goed gevoel geeft. Iets soortgelijks doe ik ook vaak: ik loop bijvoorbeeld vaak dingen te aaien: een zetel met een glanzende stof? Dat moet ik gevoeld hebben. Een topje met pailletten? Als ik dat aanraak, dan doet dat me terugdenken aan de opzichtige flamingo-roze prinsessenjurk die ik als kind bezat. Daarin heb ik op mijn eerste schoolfeest gedanst. Het thema was: ridders en prinsessen. 

Vandaag voegde ik er twee exemplaren aan mijn boekenkast toe: 'Het bestiarium' van Saez Castian  en Murugarren. 

Dit boek laat je fantasie de vrije loop: zo vindt je bijvoorbeeld een 'O-LUI-TOE' in zijn pagina's. 

Een beest met de kop van een olifant, het lijf van een luiaard en de staart/ poten van een Kaketoe. 

De afbeeldingen van dieren zijn in drie delen verknipt. 

Zo kan je de kop, het lijf en de staart/ poten apart omdraaien, wat tot de meest abstracte, nieuwe diersoorten kan leiden. 

Het doet me terugdenken aan mijn kindertijd.

Een tijd waar alles kon en mogelijk was. 

De tijd dat mijn papa verhalen voorlas, terwijl hij aan het voeteneind van mijn bed zat, voor het slapengaan. 

Dit is één van mijn meest kostbare herinneringen. Boeken zijn mede hier door een belangrijk deel geworden van mijn leven. 

Zonder toeval

Ik geloof dat er "tekenen" zijn in het leven. Dingen die op de één of andere manier je aandacht trekken. Ik ben geen zweverig type, heb niks met kaarten of edelstenen en alles die naar paranormaal neigt, jaagt me ontzettend veel schrik aan. 

Maar ik geloof ook niet in toeval. Ik denk dat bepaalde zaken op de juiste momenten in je leven langs komen. 

Personen die je ontmoet, de radio die je op het juiste moment aan zet waardoor je je nieuwe favoriete muziekgroep ontdekt, en ga zo maar door.

Ik geloof dat het niet zonder reden is dat je je op dat moment juist op die plaats bevindt, en dat je aandacht naar iets specifieks wordt getrokken. 

In dit geval moest ik om boodschappen voor het avondeten, en op die route ligt een Standaard boekhandel. Ik dwaal graag door boekenwinkels, ze geven me vaak onverwachte verassingen.

Het andere boek is 'Leven zonder filter' 'mijn ervaring met hoogsensitiviteit'.  Mijn Naamgenoot schreef dit; Fleur van Groningen. Ik lees graag haar column in 'Het Nieuwsblad' bij mijn vriend. 

Ze schrijft zoals ik denk. En dat vind ik fantastisch. Want mijn manier van denken is zo vaak onbegrijpelijk voor anderen. Ik ben "een trein die vertrekt" en de rest is niet mee. Heel frustrerend, want heel vaak voel ik me daardoor dom en onbegrepen.

Ik zeg niet dat ik hoogsensitief ben, maar ik ben nu bij pagina 30 van haar boek en ik heb al evenveel: dit- is- heel- erg- herkenbaar- momenten gehad. 

Een fragmentje uit Fleur's boek: 

'ontroering: schoonheid raakt mij diep, een kunstwerk kan me in vervoering brengen'. 

Ik heb zo vaak dat ik gewoon stop om te kijken. Dit heeft niet per se met kunst te maken, maar een mooie zonsondergang, of een bloem die eenzaam tussen de betonnen voetpaden groeit, alsof de onherbergzame ondergrond haar niet kon deren. 

Ik krijg vaak tranen in mijn ogen bij het zien van mooie dingen. 

Ik krijg kippenvel elke keer ik naar het clipje the ode to Joy bekijk. Een kind start de fashmob van muzikanten door een muntje in een cellist zijn koffer te gooien. Stap per stap komen er muzikanten en zangers bij, tot het zich opbouwt naar een prachtige  symfonie van mensen en muziek. Tot welke prachtige dingen zijn mensen toch in staat? 

Geuren: hoe vaak ik terug wordt geschoten naar vroeger wanneer ik een bepaalde geur ruik. 

Soms weet ik zelfs niet meer bij welke herinnering ze horen, maar ik herken ze wel. Bijvoorbeeld de dennenboompjes die naar vanille ruiken. Die hingen ooit in iemand zijn auto. 

Of het parfum die mama droeg toen we klein waren, en zij een avond uit gingen en wij thuis bleven met opa en oma.

Zonder Peter

Dat ik net vandaag de pen opnieuw ter hand neem, is ook geen toeval. 

Het bericht dat Peter Steyaert is overleden, heb ik vandaag vernomen.  

Hij was een goede schrijver, ik las met plezier zijn hilarische doch met enige zwaarte doordrenkte observaties die hij op Facebook achterliet.
Hij was een motorrijder, buschauffeur, vader, echtgenoot, vriend, kennis. 

Vandaag verloor hij zijn strijd tegen kanker.
Moedig gestreden als een viking, met zijn woeste baard en wilde blik, zijn bulderlach als de donder. 

Omgaan met verlies is nooit makkelijk. En wanneer het plots dichtbij komt, dan zoekt ieder zijn manier om daar mee om te gaan. 

Mijn manier is om er over te schrijven. Zo blijft dat gevoel niet vastzitten binnenin mij. 

Mijn pijn is vandaag het verdriet van mijn tante en papa, zij zijn een goede vriend kwijt. 

Een ouder in tranen, doet net zoveel pijn als eigen zeer. 

Ik kan me elke keer herinneren dat mijn ouders huilden. En elke keer laat dit sporen na op de glasplaat van mijn ziel. 

Vandaag denk ik aan Peter, aan zijn gezin, omgeving, aan mijn papa en tante.

Hier mijn bericht aan jou, Peter De Grote.

Peter, je pen was machtiger dan het zwaard. Je bus machtiger dan 100 paarden. Je bulderlach machtiger dan de donder. Je baard woester dan een stam vikingen. 
Nu ben jij op een andere plaats dan wij zijn. En dus is je geest nu machtiger dan het lichaam. Stuur ons even de goede kant op wanneer we verdwalen. En plak die lach terug op ons gezicht wanneer we die even vergeten zijn. 
Peter, rust hard.
Niet zacht, want zo was jij niet. Jij ging er voor. 1000%

-Fleur-