Oneindig: Geen boven, geen onder en geen opzij

Oneindig

11 Januari 2019, 23u27

Eerst en vooral: EEN GELUKKIG NIEUWJAAR AAN AL WIE HET HOREN WIL!
Maar het onderwerp van vandaag gaat niet  over de start van 2019. 

Ik zit in mijn bed de informatie te verwerken die ik de afgelopen twee uur te horen heb gekregen. 

Samen met mijn nicht Eva volg ik, één keer per maand op Vrijdag, in de sterrenwacht van Beisbroek de cursus: 'waarnemen voor beginners'. Hierin bekijken we telkens de sterrenhemel van dat moment. Dit kan met het blote oog, met een verrekijker,  met de telescoop bij heldere hemel en wanneer het bewolkt is in het planetarium* zijn. En liefst ook met een open geest. Want als je alles probeert te bevatten wat je op één avond hoort en ziet, dan implodeert je hoofd. 

Sterrenwacht Beisbroek

We zijn gestart in Oktober met de eerste les, dus dat ging dan over de late zomerhemel en de herfststerrenbeelden. Ondertussen zijn we vier lessen verder en zijn we overgegaan naar de winterhemel. Maar elke keer opnieuw ervaar ik de miniversie van een existentiële crisis die samengaat met het niet kunnen invullen van het begrip "oneindig". Ik denk U waarschijnlijk ook niet. Want alles in een mensenleven is eindig: tijd is eindig: een dag, een week, een maand, een jaar.  Wij zijn eindig: je kindertijd, je jeugd, volwassenheid, het leven op zich is eindig

'Geen boven, geen onder, geen opzij'

Ruimte hier is eindig: je kamer, je huis, de straat, het land, het continent, de atmosfeer van de aarde. Maar dan komen we op onbekend terrein. Die grote zwarte leegte. 
Wij vroegen ons af, wat houdt ons zonnestelsel in het midden? Of bewegen wij met het hele circus door de ruimte maar denken we stil te hangen? 

Mijn nicht zegt: 'maar er is dus geen boven, geen onder en geen opzij'. Dat is onmogelijk te bevatten. Mijn antwoord daar op is: 'alleen mensen zoals Steven Hawkin of Einstein konden dit begrijpen, maar als ik daar teveel over nadenk, dan wil ik gewoon als een zeester op de grond gaan liggen en aaaarrrggghhhhhh roepen'. 

We staren allebei door de voorruit van de auto naar de bewolkte nachthemel.  Eva zegt: 'Wanneer je het beeld van een planeet ontvangt, dan is dat een beeld van bijvoorbeeld jaren geleden die wij nu pas zien. Dus als je er heen zou reizen, dan reis je eigenlijk terug in de tijd'. *my brain crashes* Ik ben het kwijt, want ergens klopt het en dan toch ook weer niet. 
De zin en onzin van het teveel nadenken over zaken.

Het onderwerp 'Gasplaneet' (Dat zijn Jupiter, Saturnus, Uranus en Neptunus) komt in mijn gedachten. Ik dacht altijd dat je op elke planeet in ons zonnestelsel kon "landen". Dat je vaste grond kreeg onder je voeten eens je die zwarte leegte tussen de aarde en het object waar je heen wou had overbrugd. Niet dus. Door het ontbreken van een atmosfeer, zweeft stof en gassen als een aura rond een object. Men weet eigenlijk niet als er een vaste consistentie aanwezig is onder die gassen. Dus je zou in de gassen wegzakken. Heel abstract allemaal. Ik beeld me in dat het is alsof je in een mistbank zou lopen, maar ik kan het gevoel van de vaste grond onder mijn voeten op een vaste ondergrond niet zomaar loskoppelen. Vaste grond is er dan weer wel bij de aardachtige planeten (ook wel terrestrische planeten genoemd. Dit zijn: Mercurius, Venus, de aarde, de maan, en Mars). 

In vakjes stoppen

Toen ging het onderwerp over naar het feit dat we, om nieuwe info te verwerken, alles in "vakjes" gaan stoppen. Dit wil zeggen dat we zaken gaan beoordelen en categoriseren op basis van eerdere ervaringen in het leven. Om gewoon niet de controle te verliezen over zaken die we eigenlijk niet begrijpen. Want wat we niet begrijpen maakt ons bang en onzeker. En we zijn niet graag bang en onzeker, dus katapulteren we, al sinds de technologie het ons toelaat, toestellen de ruimte in die ons een beter beeld geeft van wat er rond ons (interpreteer dit ruim, als in miljoenen kilometers) gebeurd. Heel recent is een ruimtetuig vanuit China geland op de achterkant van de Maan. Fascinerend en mysterieus! Want we zien vanop de Aarde eigenlijk enkel maar de voorzijde van de Maan.

En dat 'oneindig' was de start van onze eindige- 40 minuten durende- 'autofilosofie'. Het begon bij: definieer oneindig. En daar loopt ons brein op vast. Vergelijk het met het tegelijkertijd afspelen van muziek, typen in WORD en vijf openstaande tabbladen in je browser op je computer. Teveel informatie op één moment opvragen en tegelijk verwerken is vragen om miserie. 

Er is maar één conclusie: alles is eindig. Behalve de ruimte. En onze glimlach.



*Een planetarium is een ronde ruimte met een koepelvormig plafond waarin de sterrenhemel kan worden geprojecteerd.