Wens

Zussen

Zondag 14 April, 11u40

Op instagram volg ik mensen met diabetes over de hele wereld. Het geeft een gevoel van verbondenheid, die mensen worstelen met dezelfde moeilijkheden, zijn trots over dezelfde dingen. 

Het halen van een goede HbA1C: Hemoglobine (de “versuikering” van je bloed over een termijn van drie maanden geeft weer hoe je je glycemie onder controle hebt) bijvoorbeeld. Of de “eenhoorn” dat is een bloedsuikerwaarde die perfect 100 is. De kans dat je die opmerkt is klein, dus als die verschijnt op het scherm van je display, dan word die gretig gefotografeerd en gepost met een eenhoorn-emoji op je feed of verhaal.

Deze week postte een Amerikaans mama van twee zonen een foto waarop twee jongetjes van een jaar of acht elkaar stevig vastgrijpen, met een gezichtsuitdrukking die ik me maar al te goed herinner. 

Want in juli 2017 hadden mijn zus en ik net diezelfde gezichtsuitdrukking. Het soort waarvan je hart plots vanuit je borst op de grond valt en het universum zijn voet er nog eens goed op zet. Zodat het helemaal plat is. Kapot. 

Het soort die je krijgt door het nieuws te horen dat je eigen bloed dezelfde ziekte heeft als jij en waar jij reeds al die jaren mee hebt geworsteld. 

Die het slechtste in je naar boven heeft gehaald. Je beperkt heeft in, voor de buitenwereld, banale zaken, maar door de beperking toch een gigantische kadertekening heeft gekregen.

Ik mag zeggen van mezelf dat ik een empathisch persoon ben, gezien mijn job en de eigenschap om blij te zijn wanneer een ander dat ook is en verdriet te hebben wanneer een ander dat doormaakt.

Dus ik kan je verzekeren dat ik even niet goed was bij het zien van de foto en bijhorende tekst.

Maar

We zijn nu bijna twee jaar verder en het leven is wat jij er van maakt.

Ik ben niet bij de pakken blijven neerzitten. In tegendeel. 

Ik doe dingen  die me gelukkig maken. Ik schrijf al heel mijn leven graag. Dus ik startte een blog. Waar ik dingen van me afschrijf, mensen laat delen in wat er in mijn hoofd omgaat. (Al zal ik nooit álles kunnen omvatten die daar in zit opgeslagen) al leest niemand of maar één persoon mijn schrijfsels. In mijn hoofd is er weer ruimte voor andere dingen. Niet nodeloos vasthouden aan waardeloze zaken. 

Zoals Queen Elsa uit volle borst zingt in ‘Frozen’ : ‘let it go’. En dat helpt. Zo zie je wat voor jou belangrijk is. En wat je dan gaat opvallen is hoe ander mensen dat niet kunnen. Zij maken ruzie over banale zaken. Of streven zo hard naar wat anderen belangrijk vinden. Want de buren hebben een nieuwe auto, dus wij ook! Maar maakt dat je gelukkig? Écht gelukkig? Misschien had je met de tijd die je gebruikt hebt met hard werken en geld te verdienen, die mooie dagen in je tuin kunnen werken. Samen met je gezin of vrienden prachtige, spontane momenten beleefd. Het soort waar ik aan terugdenk en blij van word als ik na een dinsdagavond met vrienden, op woensdag aan het werk ben.

Of alleen gaan wonen, er kan altijd iets gebeuren. Stel je voor: je bloedsuiker komt te laag en je voelt het niet?! Ja,dat klopt, maar als je je leven op die manier láát beheersen, dan kom je in een versmalde realiteit terecht. En die kan heel beangstigend worden. Maar alleen als jij dat toelaat.

De band met Anaïs is nu beter dan ooit tevoren. Waar ze vroeger moeite had om haar glycemie te delen met ons is het nu een “wedstrijdje om-ter-best”. Of ‘dju, WAAROM ZO HOOG?!’

En dan de bijhorende: ‘IK BEGRIJP HOE JE JE VOELT’.  Hoe vaak heb ik gezegd: kon ik het maar van je overnemen...

Wees voorzichtig met wat je Wenst

Ik denk er net aan dat ons als kind in de lagere school (in het kader van een les die ik me niet kan herinneren) ooit de vraag de vraag werd gesteld: ‘Als je één wens mocht doen, wat zou dat dan zijn?’.

Hoogstwaarschijnlijk zullen de antwoorden in de trant gelegen hebben van een ruimteschip besturen naar de maan tot een vrachtwagen vol snoep krijgen.

De mijne was dat mijn kleine zus zou genezen. 

De wens is nog steeds niet veranderd noch  uitgekomen.

Maar wat ik me afvraag; als je daarin gelooft, wat ik echt wenste was een onbreekbare band met mijn zus, en diabetes is altijd het gigantische obstakel geweest die in de weg stond.

Dus als de ziekte niet kan genezen worden. Dan maar zelf lid van de club worden zegt iemand daarboven. En dat is de reden waarom ik niet heb zitten kniezen. In tegendeel.

En was ik de persoon geweest die ik vandaag ben geworden zonder die hordenloop? 

En wat is jouw wens? 

Door de jaren heen bleef ik me dezelfde vraag stellen.

al snel realiseerde ik me dat genezen niet echt een optie zou zijn, maar de hoop dat mijn zus haar leven makkelijker zou worden bleef dezelfde.